Koude koffie.
Mijn assistent bracht me deze ochtend, samen met mijn koffie, het dagelijkse nieuws uit het jullie landje, anno 2018. Ik vraag me eigenlijk af waarom ik dat nog volg.
Het is waarschijnlijk een soort van sadomasochisme dat me ertoe dwingt om het reilen en zeilen van jullie koninkrijkje te volgen. Jullie heden ligt zo’n kleine tweehonderd jaar in mijn verleden en de hele regio die jullie ‘de Lage Landen’ noemen, is intussen reeds lang van de kaart geveegd en beslaat nog slechts een voetnoot in de annalen van de menselijke geschiedenis.
Sorry als ik bitter klink. Ik beken dat ik boos op jullie ben vandaag. Ik heb me in mijn koffie verslikt. Dat is niet erg presidentieel en het is jullie schuld. Ik had me nog zo verheugd toen ik las dat jullie regering eindelijk akkoord waren om het 
regeerakkoord uit te voeren en jullie kerncentrales tegen 2025 finaal te sluiten. Dat werd hoog tijd want elke dag talmen is een dag verloren! Ik verdacht jullie er al van de boel bewust te willen vertragen! Het zal wel aan mij liggen, ik zal wel paranoia zijn, schijnt dat regeringsleiders daar vaker last van hebben.
Wie schetst nu mijn verbazing toen ik las dat nog geen dag na dit goede nieuws sommige leiders openlijk hun twijfels begonnen uiten over de haalbaarheid van deze kernuitstap!
Een democratisch verkozen leider mag van mij veel, daartoe heeft hij immers een mandaat gekregen van de kiezer. Maar wat een leider ab-so-luut niet mag doen, is een gemaakte beslissing al meteen in twijfel trekken, nog voordat er met de uitvoering van de beslissing is gestart!
Lees er gelijk welk handboek over na, zo’n tactiek is leiderschap onwaardig, zo’n tacktiek noemt men sabotage!
Waarover ging het: Jullie zitten vandaag op 10% hernieuwbare energie en binnen tien jaar moet dat 40% worden. Aan het tempo van vandaag zal dat niet lukken, was de boodschap. Nee, dat zal inderdaad niet lukken! Binnen tien jaar niet en binnen veertig jaar ook niet. Het zal nooit lukken als de mensen die ervoor moeten zorgen dat de streefdatum gehaald moet worden dezelfde mensen zijn die de stokken in de wielen steken. Het is klaar als pompwater waar het probleem ligt; het ligt niet in de bereikbaarheid van die 40%, maar in de bereidheid om samen , schouder aan schouder, tot uitvoering van een akkoord te komen dat door alle partijen samen is ondertekend. 
Een visionaire ondernemer uit jullie tijdsgewricht (Mr. Elon Musk), waar jullie regeringsleiders toch ook graag mee in een auto kruipen, sprak eens deze hele simpele woorden: “Als energie niet hernieuwbaar is dan houdt ze ooit op te bestaan. Dus hebben wij de keuze tussen het einde van onze beschaving zoals we die kennen ofwel ons nu herbronnen in hernieuwbare energie!
Als ik in jullie land zou wonen, in jullie tijdvak, dan zijn dàt de woorden die ik zou willen horen van de politici die mijn belastingsgeld moeten beheren. Dan zou ik willen, nee, dan zou ik eisen, dat die woorden in wetten werden gegoten en dat die wetten zouden worden uitgevoerd en dan zou ik boetes uitschrijven voor eenieder die de haalbaarheid van deze democratisch bekomen overeenkomsten ook maar met één letter in twijfel durft te trekken.
Want wat is er erger: het niet halen van een streefdoel als men er alles voor gedaan heeft om het wel te halen, of het niet halen van dat doel omdat men de haalbaarheid ervan met enkele goedgeplaatste oneliners reeds op voorhand heeft gekelderd? Het mandaat van een minister is wel degelijk gekoppeld aan het behalen van resultaten. Blijkt dat velen hun taak afdoen als een ‘inspanningsverbintenis’ en niet als een ‘resultaatsverbintenis’. Als dat zo was, dan kon iedereen minister worden, twee vingers in de neus!
Maar goed, mijn koffie is koud geworden en ik moet dringend weer aan de slag. Ik besef plots wel terug waarom ik dagelijks de berichten uit jullie tijd blijf volgen. Het is een bron van inspiratie. Het motiveert me blijkbaar om me met echte staatsmanschap bezig te houden, elke dag opnieuw.
Elke beslissing die mijn handtekening draagt moet bijdragen aan een beter leven voor àlle onderdanen, niet enkel voor mijn kieskring. Het motiveert me des te meer ervoor te waken me niet te bezondigen aan de dorpse en kleinburgerlijke politiek van de vroege éénentwintigste eeuw, die nu door onze geschiedschrijvers als de “Periode van de verkwanselde kansen” wordt weggeschreven, in heel erg kleine lettertjes.
Daryl Dewitt,
President van Eurazië en Amerorussië
Credits for all pictures: Pexel.com
Een soort Atlantis 