Voetbal = Oorlog?

Eindelijk heb ik nog eens tijd om een stukje te schrijven in mijn blog voor mijn verre voorouders uit de 21st eeuw. Mijn nederige excuses. Het werk van een president houdt nooit op. Mijn onderdanen houden zich voorlopig even koest, dankzij de intercontinentale voetbal competitie die hier aan de gang is. En wil het toeval dat ik in mijn favoriete ochtendkrant uit jullie tijdgewricht lees dat jullie ook net een wereldbeker finale achter de rug hebben? Afijn, een halve finale dan.

Laat één ding duidelijk zijn, kwart- halve of hele finale, Frankrijk, België of Japan, het maakt niets uit. Koning voetbal heeft op enkele weken tijd weer eens gedaan wat duizend politici in hun hele ambtstermijn niet voor elkaar krijgen: het volk verenigen.

Politieke campagnes waarbij politici de hemel op aarde beloven aan het proletariaat, achter de schermen bijgestaan door een legertje lobbyisten die de belangen van de Bourgeoisie en van de Industrie behartigen, bereiken niet wat een simpel – nou ja, ook weer niet zo simpel – spelletje potjestamp wél volbrengt: het volk verenigen.

Niet één staat , recht of krom, waarvan de leiders, democratisch verkozen of door goddelijke interventie aangewezen, erin slagen te evenaren wat alleen de Voetbalkoning kan, namelijk doorheen alle lagen van de demografische taart, van aan de kers  op het hoogste toefje aristocratische room tot onderin het biscuit op de doorgebakken laagste-lonen-bodemkorst,  het volk  verenigen.

‘Voetbal is oorlog.’ Het is een spreuk uit de annalen van de voetbalgeschiedenis die teruggaat naar de tijd dat zowel op als naast het gras heuse veldslagen werden geleverd. Maar eigenlijk is dat concept nog heel wat ouder en mits wat associatieve kronkels ook te vertalen naar het latijnse ‘Panem et Circenses’ (Brood en Spelen) waarbij de heersers van het Oude Rome reeds goed wisten hoe ze een volk konden verenigen.

En nu willen jullie wellicht weten hoe wij in de 23st eeuw naar het voetbal kijken? Ik mag niets verklappen dat de geschiedenis zou kunnen beïnvloeden, maar zal voor jullie toch een tipje van de sluier oplichten. Wij hebben de spreuk omgedraaid.

We hebben ons aanzienlijke defensiebudget naar de sport getransfereerd en elke vijf jaar houden we intercontinentale spelen (tussen Eurazië en Amerorussië). Gedurende vijf jaar stomen we onze kampioenen klaar voor een ‘show-down’ in de arena van ons moderne Circus Maximus, waar we ze een potje voetbal laten spelen tegen de kampioenen van de oppositie . De spelregels zijn enigszins gewijzigd. Te complex om hier uit de doeken te doen, het lijkt meer op Quidditch dan op Soccer, maar jullie zullen wel graag horen dat er zware sancties staan op anti-voetbal tactieken zoals het stommelings uitlokken van strafschoppen, het té defensief betonneren van het eigen doel en natuurlijk ook op oerwoudgeluiden. De winnaar van het tornooi wint niet enkel de beker en eeuwige roem maar hun continent wint ook het presidentschap over de hele regio, voor de volgende regeerperiode van vijf jaar. Daarbij worden ook het behalen van een aantal politieke beloften en doelstellingen in rekening gebracht voor de finale score. Bekijk het een beetje zoals de ‘handicaps’ bij het golfspel, maar dan helemaal anders.

Natuurlijk wordt het spel, ook nu nog, soms vuil en grof gespeeld en natuurlijk gebeuren er nog steeds zaken die het daglicht niet verdragen. Dat is nu eenmaal des mensen. Maar er worden tenminste geen achttienjarigen meer als kanonnenvlees naar het front gestuurd, er worden geen bommen meer geworpen op steden, er worden geen mensen meer vermoord in naam van één of ander idioot ideaal. We hebben een betere manier gevonden om het volk te verenigen. Voetbal = Vrede.

 

credits pictures: http://www.pexels.com