Beste Greta,
Zoals vele andere Europeanen heb ik over jou gelezen en natuurlijk is je initiatief moedig en bewonderenswaardig. Mijn steun heb je ook al ben ik dan één van die oude zakken die niet genoeg gedaan hebben om jouw toekomst veilig te stellen. Als jouw kleinkinderen je op je 75ste verjaardag zullen vragen waarom dat zo is, dan wil ik je graag enkele argumenten aanreiken. Ze veranderen niets aan de toestand en ze praten niets goed maar ze schetsen wel het kader waarin dit allemaal is kunnen gebeuren.
Duw mijn tekst maar door een vertaalrobot naar het Zweeds. Dat is technologie die wij je wél gegeven hebben en zonder dewelke jouw stem niet ver buiten Stockholm zou geraakt zijn.
Terwijl ik deze tekst schrijf ligt onze Belgische federale regering op apegapen. Grappig detail voor jou is dat ze ‘de Zweedse regering’ werd genoemd naar de kleuren van de coalitiepartners. Grappig is echter niet het juiste woord want die Zweedse coalitie was een eerder triestig voorbeeld van hoe een onverantwoord en falend politiek beleid nefaste gevolgen heeft voor een echte aanpak van de klimaat problemen. De struikelsteen voor deze regering was het Europese akkoord over migratie. Op de keper beschouwd is ook dat thema terug te brengen tot een klimaat akkoord.
Migratie, mobiliteit, de kernuitstap, jobs en de pensioenen. Dat zijn de grote vraagstukken waarmee deze regering, de vorige en ook de volgende zich heeft bezig te houden. Al deze thema’s zijn gedeeltelijk of helemaal te herleiden tot klimaatdossiers. Ook dierenwelzijn en toerisme zijn onderwerpen met een belangrijk klimaat element.
Onze regering is gevallen omdat ze, in plaats van oplossingen te bewerkstelligen, deze thema’s heeft misbruikt voor een spelletje stratego, met als enige doel zichzelf – als partij of als kopstuk ervan – in de best mogelijke startpositie te krijgen voor de de volgende verkiezingen. Dit was geen regering van visionaire leiders. Dit was een regering van huurlingen in opdracht van de meestbiedende die zonder blikken of blozen naar rechts of links rukte als hen dat zo uitkwam. Hoe kan je in zo een klimaat een oplossing vinden voor het Klimaat? Niet dus.
Daar ligt het probleem. Het ontbreken van elke lange termijn visie. Dit is zo voor mijn land en dit is niet anders in Zweden, Denemarken of gelijk welk ander land in Europa. Onze politici zijn ziekelijk bezig met het vergaren van macht. De vraag is dan: hoe komt dit?
Wel, Kijk om je heen. Men zegt wel eens dat het volk de leiders krijgt die het verdient. En dat geloof ik ook. Wij zijn allemaal medeverantwoordelijk voor het beleid. Als je die redenering doortrekt dan kom je tot de ontluisterende vaststelling dat ook wij huurlingen zijn. Huurlingen die snel gewin verkiezen boven duurzame oplossingen. Op macro-schaal zie je dan dat we liever een muur bouwen om alle onheil buiten te houden ook al weten we best dat zo’n muur nooit iets oplost. Op micro-schaal zie je hetzelfde. We willen groen leven maar hopen wel dat we voor een habbekrats met het vliegtuig op vakantie kunnen. Ook jij hebt dat vliegtuig genomen om je speech in Katowice af te leveren. Of je nam de trein, lekker electrisch, maar die electriciteit komt ook van kerncentrales en van fossiele brandstof centrales. Daarmee heb je zelf het dilemma ervaren waar wij elke dag voorstaan. Neem ik dat vliegtuig om mijn persoonlijke doelstellingen te halen, of blijf ik thuis en verlies ik mijn job? De oplossing is dat je een vliegtuig moet kunnen nemen dat niet vervuilt zodat je met gerust hart en geweten kan doen wat je moet doen.
Is dat mogelijk? Ja, dat is mogelijk.
Wat moet er dan gebeuren? Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Het is tijd om drastisch in te grijpen. Als morgen fossiele brandstoffen verboden worden, hebben we overmorgen een oplossing klaar om deze door groenere fuels te vervangen. Hetzelfde met kernenergie. Hetzelfde met het plastiek dat onze planeet verstikt. De oplossingen 
bestaan, maar ze moeten kansen krijgen om te ontwikkelen. En daar wringt het schoentje. Zolang belangengroepen vrij spel hebben om zulke beslissingen tegen te houden, kunnen we geen vooruitgang boeken.
We moeten dus leiders aan de knoppen zetten die de beslissingen durven nemen waarvan we weten dat ze duurzaam zijn. Dat zal pijn doen en opoffering vragen. Ik besef het want ik zal die pijn ook voelen. Ik heb zelf ook een vervuilende wagen en ik vlieg regelmatig voor mijn werk de hele wereld rond. Ik laat die wagen nu vaker staan en veel vergaderingen gebeuren nu via het internet. Maar het is niet voldoende en ik zal dus ook stappen moeten zetten om mijn eigen voetafdruk te verlichten. Maar daar ben ik ook toe bereid, als ik zie dat ik dan niet als domme ‘Gutmensch’ wordt weggelachen door leiders die ondertussen zelf de andere richting uitsturen.
De leiders die we willen verdienen bestaan. Misschien ben jij er één van. (Stemrecht op zestien is zeker geen dwaze gedachte.)
Mijn stem heb je al.
Lieve groeten,
Daryl
Een soort Atlantis 